‘‘मूर्ख माणसांशी गाठ पडली तर काय करावं?’’ हा माझा प्रश्न. ‘‘त्याला टाळावं.’’ ‘‘त्याला तो किती मूर्ख आहे हे पटवून द्यावं.’’ ‘‘मूर्ख म्हणून सोडून द्यावं.’’ एक झापड मारावी. “अशा माणसाला मुद्दाम पार्टीला बोलवाव आणि त्याच्या मुर्खासारख्या वल्गना ऐकाव्यात म्हणजे वेगळी करमणूक लागत नाही.” प्रश्न एक. उत्तर अनेक! सुरेश भट म्हणतात त्याप्रमाणे. ‘‘एक साधा प्रश्न माझा, लाख
Category: मराठी लेखणी
घराचे व्यवस्थापन करण्याची आणि महिन्याच्या बजेटमध्ये घर खर्च चालवून संसार नीटनेटका करण्याची कला आणि योग्य दृष्टी प्रत्येक महिलेमध्ये उपजतच असते. पण ज्यावेळेला मुद्दा आर्थिक व्यवहार आणि पैशाच्या गुंतवणुकीबद्दल उपस्थित होतो त्यावेळेला कधी कधी वेगळे चित्र समोर येते. प्रसंग १. ‘या फॉर्मवर फुली केलेल्या जागी सही कर गं. तुला काही समजतं का त्यातलं? तू फक्त मी
महापुरुष, संत, कवी हे जन्मावे लागतात, ते घडविता येत नाहीत असे आपण समजतो. हा समज खोटा ठरविणारे आपल्याकडील जबरदस्त व्यक्तिमत्त्व म्हणजे संत तुकाराम महाराज! तुकोबा एका सुखवस्तू घरात जन्माला आले. त्यांची वंशकुळी मोरे आणि आडनाव अंबिले. तीन भावांमध्ये तुकोबा मधले. थोरला भाऊ थोडासा विरक्त. घर-प्रपंच व्यवस्थित चाललेला असताना या कुटुंबावर एकामागोमाग एक आपत्ती कोसळू लागल्या.
याकारणें मियां। गीतार्थु मऱ्हाठिया। केला लोकां यया। दिठीचा विषो॥ -ज्ञानेश्र्वरी १८ वा अध्याय ज्ञानेश्र्वरांचा काळ देवगिरीच्या यादवांचा. ज्ञानेश्र्वरांनी ग्रंथाच्या समारोपात ‘सकलकलानिवासू’ म्हणून रामचंद्र राजाचा आणि यदुवंशाचा निर्देश केला आहे. हा काळ महाराष्ट्रात शांततेचा, सुबत्तेचा आणि तरीही विविध धार्मिक आंदोलनाचा होता. महानुभाव, वीरशैव, नाथ, जैन, लोकायत इ. संप्रदायाचा आणि विचारप्रणालीचा प्रभाव त्या काळात बराच असावा. विशेषतः
‘प्रेम ‘ एक साधा शब्द. फक्त दोन अक्षरी. त्याचा अर्थ सांगावा लागत नाही. सगळ्यांना कळतो. आणि लहान-मोठी, गरीब-श्रीमंत, अडाणी-शहाणी, सगळीच माणसं कोणावर तरी, केव्हातरी प्रेम करतात. अहो, अगदी कुरूप, अपंग, अर्धवट माणसालादेखील त्याच्या आईचं प्रेम लागतंच. काही काही वेळा तर एखादी आई त्या प्रेमापोटी आपलं सगळं आयुष्य अशा मुलाला सांभाळण्यात घालवते. शब्द साधा, सगळ्यांना समजणारा,
मी रोज सकाळी झोपेतून उठल्या उठल्या काय करत असेन तर मोबाईल सुरू करून फेसबुक आणि व्हॉट्सअॅप चेक करतो. आपण झोपलेलो असताना जगात काय काय घडले याचा एकदा आढावा घेऊन झाला की मगच मी टूथब्रश दाती धरतो. सकाळी सकाळी कोणाकडून तरी दवबिंदूने भिजलेली फुले, फुलपाखरे, वाफाळलेला चहाचा कप, असे काहीतरी गुड मॉर्निंगसोबत येतेच. त्यातले जे आवडेल
१९४८ मध्ये ३० जानेवारी रोजी म्हणजे आजच्याच दिवशी महात्मा गांधी या जगातून गेले. गांधीजी देहरुपाने गेले असले तरी मरावे परी कीर्तिरुपे उरावे या समर्थांच्या वचनाप्रमाणे ते उरलेले आहेतच. जगभरचे विचारवंत आजही गांधीजींच्या विचारांची मुक्त कंठाने स्तुती करीत असतात. नेल्सन मंडेलांसारखा जगन्मान्य नेता आपल्या अलौकिक यशाचे श्रेय गांधीजींच्या तत्त्वज्ञानाला देतो. त्यांच्या निधनाला चार दशके लोटल्यावरही त्यांच्यावरचा
भारताच्या स्वातंत्र्यलढयात लाल, बाल, पाल ही त्रिमूर्ती बरीच गाजली. लाल म्हणजे लाला लजपतराय, बाल म्हणजे बाळ गंगाधर टिळक आणि पाल म्हणजे बिपीनचंद्र पाल. स्वातंत्र्यासाठी लढणाऱ्या तेव्हाच्या काँग्रेस पक्षात जहाल आणि मवाळ असे दोन पक्ष होते. ही त्रिमूर्ती जहाल पक्षाची अग्रणी म्हणून ओळखली जाई. लाला लजपतराय यांचा जन्म २८ जानेवारी १८६५ रोजी झाला. लालाजींच्या वडिलांचे नाव
लोकोत्तर महापुरुषांच्या असामान्य गुणांचे दर्शन त्यांच्या लहानपणीच घडू लागते. न्यायमूर्ती रानडे याची शांत, समंजस, न्यायी वृत्ती अशीच त्यांच्या लहानपणीच्या अनेक घटना-प्रसंगांमधून दिसून येते. घरातील खांबाकडून पराभव एकदा आईने माधवाच्या दोन हातांवर बर्फीचे दोन तुकडे ठेवले त्यातील मोठा तुकडा माधवासाठी आणि लहान तुकडा मोलकरणीच्या मुलासाठी होता, पण ते सांगावयास आई विसरली. परिणामी छोट्या माधवाने मोठा तुकडा
‘ज्ञान हा जीविताचा आदिहेतू आहे. दुसरा हेतू सुखप्राप्ती हा आहे. या दोहोंच्या सांगडीनें हा विश्र्वसमुद्र तरुन पैलतीरास तुम्ही जातां आणि तीच मुक्ती ! पण ही मुक्ती एकटयालाच मिळवितां येत नाही. जगातील कीडमुंगीसारखे प्राणी मुक्त होतील तेव्हाच तुम्हांस खरा मुक्तिलाभ होईल. सर्व सुखी होईपर्यंत आपण एकटे सुखी आहोंत असे म्हणण्याचा अधिकार कोणासही नाही. तुम्ही कोणाला दुःख
